Ο Διοσκουρίδης την ανέφερε ως το «άλκιμο βότανο».
Στην Αρχαία Ελλάδα έχουμε αναφορές και στον Διοσκουρίδη και στον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο. Για τους Ευρωπαίους και τους ιθαγενείς της Αμερικής ήταν η πρώτη θεραπεία για τους πόνους των μυών για τους μώλωπες, τις εξαρθρώσεις, τις φλεγμονές, τους τραυματισμούς. Ο παραδοσιακός τρόπος χρήσης της άρνικας είναι οι εξωτερικές επαλείψεις. Ποτέ δεν την χρησιμοποιούμε σε πληγές και ποτέ εσωτερικά. Η άρνικα χρησιμοποιείται με διάφορους τρόπους και για ένα ευρύ φάσμα παθήσεων.
Ενεργοποιεί τους θεραπευτικούς μηχανισμούς του οργανισμού μας.
Οι ιδιότητές της είναι αντιαρθριτικές, αντιρρευματικές, αντισηπτικές, απολυμαντικές, αντιμικροβιακές, τοπικές αντιερεθιστικές, αντιφλεγμονώδεις. Η Άρνικα είναι τοξική και για τον λόγο αυτό δεν επιτρέπεται να λαμβάνεται εσωτερικά. Μόνο το ομοιοπαθητικό παρασκεύασμα είναι απολύτως ασφαλές για εσωτερική χρήση. Δεν επιτρέπεται λοιπόν να την πίνουμε, αλλά είναι ένα από τα καλύτερα ιάματα για εξωτερική τοπική θεραπεία και μπορεί να θεωρηθεί ειδικό βότανο για την θεραπεία μωλωπισμών και διαστρεμμάτων.
Χρησιμοποιείται εξωτερικά στην ανακούφιση του πόνου και την φλεγμονή της φλεβίτιδας και των άλλων παρόμοιων παθήσεων.
